"Weet je mam, wat ik zo raar vind? Dat tieners wél gevolgd worden door hun ouders met een 'tracker' maar ze geen tijdslimiet hebben op hun mobiel en hun ouders bijna altijd aan het werk zijn."
We zitten samen aan tafel. Mijn bijna 14-jarige zoon maakt huiswerk en ik lees de de Volkskrant van zaterdag, die van vorige week dan (want ik lees altijd eerst het Magazine helemaal uit). Ik lees hem een stukje voor uit het artikel over meisje en de donkerte waarin ze lijken te verkeren. Wat ik mis in het artikel is het deel van de opvoeders, het thuis, de ouders, de gemeenschap. Gelukkig ben ik niet de enige die dit ervaart. Mijn zoon wijst mij nog even op de jongens. Laten we niet onderschatten dat zij in deze levensfase net zo vast kunnen zitten alleen de taal of steun vaak niet hebben om dat te delen.
Zoon en ik doen even wat (zelf)onderzoek in onze eigen omgeving en zijn allebei verbaast over hoe weinig ouders thuis zijn in de middag en hoeveel jongeren ongelimiteerd op hun mobiel zitten. En ja ik ben daar 'gênant streng' in (zijn woorden) en daar bevecht hij me momenten om, maar ik ben er wel. Aanwezig. Heel irritant natuurlijk als je met je kersverse liefde ligt te tongen op je jongenskamer. Dan duik ik overigens gauw mijn thuispraktijk in of gaan je zusje en ik even boodschappen doen. Dan geef ik je de ruimte.
We balanceren ons in de ambivalentie van jouw puberlandschap. We zijn er als je even wilt spuien over school, je grenzen leert kennen door met ons eindeloze discussies aan te gaan, je de keuken in no-time tot een ontploffing brengt als je hier komt hangen met je vrienden (live). We zoeken een vorm waarin we soms onhandig en on-cool een weg banen tussen je losmaken en nodig hebben van ons. Je bent de oudste dus we zullen hierin glansrijk falen en dat zeggen we je ook.
"Natuurlijk leren kinderen niet zèlf iemand te zijn als hun wereld veel te vroeg te groot wordt gemaakt en ze het daarbij vooral alleen moeten doen, zonder de liefdevolle steun van opvoeders en gemeenschappen." - Opinie stuk in de Volkskrant 18/1/2024
Wat we bovenal pogen is een fijne 'plek' voor je te zijn waar je met jezelf kunt leren zijn. En samen. Er ruimte is om te chillen met je vrienden (en je je bewijsstukken ook opruimt daarna). Waar je je eerste verkering trots voorstelt en ze een eigen plek krijgt aan onze lange tafel. Ik hoop dat je voelt dat we je liefdevol opvoeden door alle weerstand heen in een tijd die ik vaak als complex ervaar. Soms voel ik me bang voor alles waarin ik je niet kan beschermen. In een wereld die misschien ook voor jou te snel te groot en ingewikkeld wordt. Weet dan dat ik er gewoon ben. En we samen vooral genieten van heel veel wat er al is.
Comments