" Het spijt me, vergeef me." zei ze, terwijl ze in de spiegel keek.
Toelaten dat de pijn gevoeld mag worden. De schaamte doorademt. De kracht van vergeving. Het wordt onderschat hoe reinigend het kan zijn. Hoopvol. Ook als de wond vast lijkt te blijven plakken, vanbinnen. De wroeging los wíllen maken. Zodat de delen die geblokkeerd zijn geraakt, kunnen stromen door je lijf.
De beleving die je mag ervaren als je niet meer vasthoudt, ontkent, wegdrukt of veroordeelt. Boosheid ruimte maakt voor het toestaan van je diepe verdriet. Moed en 'niet weten' de beweging maakt om door te leven. Lichter en ruimer.
//
Duidelijk en vol vertrouwen de verantwoordelijkheid nemen om verder te gaan.
//
Hoevaak zeggen we eigenlijk sorry tegen onze eigen delen? Over de keuzes die we wel of juist niet maakten. Voor de angst waar we van wegkeken? Om het achterlaten of juist niet toelaten? Voor de storm en de woede? Het niet toestaan om verder te gaan. Het wegdrukken van ons donker of juist ons licht?
Het spijt mezelf, voor wat ik zo lang heb tegengehouden, uit angst en schaamte. En dank je wel voor ook dat wat het me toen heeft opgeleverd. Nu kan ik weer open zijn zonder bang te worden. Draag ik mezelf steviger. Hou ik van mezelf.
Elke week ontmoet ik mezelf en ook vele cliënten die vergeten zijn om sorry te zeggen tegen zichzelf. Of 'ik hou van je', dat is wel een beetje gek toch? Nope!
Wanneer heb jij jezelf voor het laatst vergeven?

Comentarios